Όταν δεν θα έχεις ίσκιο να ‘βάλεις’ το κεφάλι σου τότε θα είναι αργά.
Συχνά θυμάμαι και σιγοτραγουδώ παιδικά ακούσματα που χαραχτήκαν στο υποσυνείδητο. Είτε για τα μηνύματα τους, είτε για τη μελωδία τους.
Ένα δεν μπορώ να ξεχάσω και είναι από τα αγαπημένα μου.
«Με τα χρώματα του ανέμου εσύ πετάς». 
Μεγαλώνοντας κατάλαβα κάθε κόμμα, κάθε τελεία, κάθε φωνήεν.
Αυτό το τραγούδι είναι μια ωδή για τις φωνές του δάσους που συχνά οι άνθρωποι όχι απλά αγνοούν αλλά φροντίζουν να σιωπήσουν δια παντός.
Να μην ακούγεται ούτε ψίθυρος.
Αυτό το καλοκαίρι είναι ένα από τα πιο δυσάρεστα, καθώς πιστεύουμε πως σε όλο τον πλανήτη συμβαίνουν ακραία καιρικά φαινόμενα.
Έντονες πλημύρες, υψηλές παρατεταμένες θερμοκρασίες, πυρκαγιές, κυκλώνες κ.ο.κ
Άραγε, αποτελεί αυτό έκκληση για βοήθεια από το περιβάλλον;
Όχι δεν είναι έκκληση. Αυτή έχει συμβεί εδώ και χρόνια. Αυτό που βιώνουμε πλέον είναι το αποτέλεσμα, λόγω της επιλεκτικής ακοής που εφαρμόσαμε κατά το παρελθόν.
Και η ευθύνη του αποτελέσματος είναι συλλογική.
Δεν θα έπρεπε να ρίχνουμε το ‘μπαλάκι’ δεξιά και αριστερά.
Άργησε να έρθει, η συνειδητοποίηση από όλους μας.
Και η ερώτηση που προκύπτει είναι: Μπορεί να ανατραπεί η κατάσταση ;
Σίγουρα ναι! Μπορεί να χρειαστεί περισσότερη προσπάθεια, το ρολόι να γυρίσει δείκτες, αλλά θα στραφούν προς τη σωστή μεριά.
«Και αν κρατάς όλη τη γή είναι χώμα επειδή λείπουν χρώματα του ανέμου στην ψυχή».
Ναι είναι χώμα, γιατί για να μπορέσεις να δείς τη σημασία του δάσους και την άγριας ζωής που κατοικεί εκεί, στην αλυσίδα της ζωής, θέλει ‘χρώματα’ να έχεις στην ψυχή.
Σίγουρα πολλά διδάσκονται είτε στα σχολεία είτε στις οικογένειες αλλά τελικά αρκεί μόνο αυτό;
Θέλει όλη η κοινωνία να ενσωματώσει συνήθειες που θα οδηγήσουν στην προσφορά βοήθειας προς το περιβάλλον.
Είναι όμως η κοινωνία εκπαιδευμένη; Ενημερωμένη;
Είναι μήπως και θέμα ατομικής ευθύνης;
Μήπως τελικά πρέπει να αφήσουμε την πόρτα της ψυχής ανοιχτή ώστε τα χρώματα να εισχωρήσουν;
